Najmilsi Pegazowicze.
W czasie naszego ostatniego spotkania omówiłam Terapię Produktami pszczelimi - o miodzie i jego właściwościach. Temat niezwykle ważny z uwagi na zbliżające się szybkimi krokami okres jesienno - zimowy. Wszystko co przekazałam wcześniej i obecnie, jest dorobkiem naukowym prof. dr hab. Bogdana Kędzi z Poznania, wybitnego znawcy produktów zielarskich i pszczelich.
Dziś przekazuję wiedzę o Propolisie, pyłku kwiatowym, a w następnym spotkaniu o mleczku pszczelim i jadzie pszczelim. Ufam, że tematy na pewno zainteresują Klubowiczów ze względu na ważność wykorzystania wiedzy dla utrzymania dobrego stanu zdrowia. Zaczynam od Propolisu.
PROPOLIS, zwany kitem pszczelim, wytwarzany jest przez pszczoły głównie z substancji żywicznych zebranych z pączków niektórych drzew i roślin zielnych. Najlepszą porą zbiorów są godziny popołudniowe, kiedy substancja pokrywająca pączki jest dostatecznie miękka. Najwięcej propolisu pszczoły wytwarzają w końcu lata.
Jest to produkt bezpostaciowy o charakterystycznym zapachu oraz gorzkim i piekącym smaku, w handlu spotykany najczęściej w postaci proszku lub różnej wielkości kawałków. Ma różnorodne zabarwienie: brązowe, szare, brunatne, a nawet czarne, często z żółtymi i zielonymi smugami. Konsystencja propolisu zależy od warunków otoczenia. W temperaturze niższej od 15 stopni Celcjusza, jest twardy i kruchy, w 35 stopniach Celcjusza mięknie, w 70 stopniach Celcjusza staje się półpłynny, a w temperaturze 100 stopni Celcjusza ulega stopnieniu. Propolis dobrze rozpuszcza się w eterze, acetonie, alkoholu etylowym (etanolu), chloroformie i benzynie. Jest rozpuszczalny w glicerynie i grykolu etylenowym. Na gorąco rozpuszcza się w tłuszczach, natomiast w wodzie jest praktycznie nierozpuszczalny.
Jest to, jak na razie, jedyny produkt pszczeli, który uzyskał w kraju rangę leku, dzięki dopuszczeniu go do lecznictwa przez Komisję Leków, działającej przy Ministerstwie Zdrowia i Opieki Społecznej.
Ze wszystkich produktów pszczelich pochodzenia roślinnego ma on także najszersze zastosowanie, zarówno w leczeniu schorzeń zewnętrznych, jak i wewnętrznych. Działanie zewnętrzne propolisu znane jest od dawna. Dzięki rozlicznym właściwościom biologicznym terapia propolisowa pozwala na uzyskiwanie pozytywnych wyników w wielu schorzeniach skóry i błon śluzowych. Wymieńmy tylko najważniejsze grupy schorzeń miejscowych, w których propolis daje znakomite efekty lecznicze, i co warte podkreślenia, są one często trudne do wyleczenia za pomocą powszechnie dostępnych środków farmakologicznych. Na czoło schorzeń skutecznie leczonych propolisem wysuwają się ropne choroby skóry, tj. czyraki, ropnie mnogie pach, wyprzenia, zajady oraz zakażone rany oparzeniowe, odmrożeniowe i popromienne. Proplis zwalcza także skutecznie grzybice wywołane zarówno przez grzyby drożdżoidalne, jak i dermatofity.
Chętnie stosowany jest w chorobach chirurgicznych, a mianowicie w zmiażdżeniach palców rąk, dłoni, przedramion i podudzi, zapaleniu kości, schorzeniach kikutów, po amputacjach i przeszczepach, a także w leczeniu powikłań pooperacyjnych.
Z dobrym skutkiem wykorzystuje się Propolis do leczenia schorzeń otolaryngologicznych (zapalenie błon śluzowych nosa, nieżyty gardła i krtani, zapalenie zatok szczękowych, rogowacenie białe), stomatologicznych (ostre i przewlekłe zapalenie ozębnej, wrzodziejące zapalenie dziąseł, paradontoza, suche zębodoły, ból po ekstrakcyjny) i oftalmologicznych (zapalenie i wrzody rogówki). Propolis jest także lekiem cenionym w ginekologii. Stosuje się go po operacjach położniczych i w różnych stanach zapalnych chorób kobiecych. Skuteczność leczenia większości wymienionych chorób mieści się w granicach 75 - 90 procent.
Propolis przede wszystkim podawany doustnie reguluje ciśnienie krwi, obniża ciśnienie tętnicze krwi, jeśli jest ono wysokie i na odwrót, podwyższa niskie ciśnienie tętnicze.
Dobre efekty przynosi stosowanie propolisu w stanach zapalnych wątroby, np. po przebytym wirusowym zapaleniu tego narządu.
Działa także osłaniająco i odtruwająco na tkankę wątrobową. Zabezpiecza ją przed szkodliwym działaniem substancji toksycznych, np. antybiotyków i leków przeciw reumatycznych. Poza tym zabezpiecza wątrobę i organizm przed zatruciem metalami ciężkimi, tj. ołów, kadm, miedź, rtęć czy arsen, a jeśli takie zatrucie już istnieje, usuwa jego skutki.
Propolis zabezpiecza organizm przed szkodliwym działaniem promieniowania jonizującego (bomba kobaltowa), rentgenowskiego, co ma kapitalne znaczenie w leczeniu i profilaktyce choroby popromiennej. Stosowany jest z powodzeniem w leczeniu choroby wrzodowej żołądka i dwunastnicy, stanów zapalnych żołądka i jelit oraz guzów krwawnicowych odbytu. Ponadto wspomagająco Propolis podawany jest w nadzczynności gruczołu tarczycowego, cukrzycy insulinozależnej i chorobach reumatycznych, np. zesztywniającym zapaleniu stawów kręgosłupa.
PYŁEK KWIATOWY - pobrany z kwiatów pyłek pszczoły zbieraczki mieszają z odrobina śliny lub nektaru i w postaci obnóży przenoszą do ula w koszyczkach znajdujących się na tylnej parze nóg. W ulu odnóża wkładane są do komórek plastra. Wówczas przystępują do pracy młode pszczoły ulowe, które zwilżają je śliną i miodem, rozdrabniają i ubijają. Ubity w komórkach pyłek staje się pierzgą. Powierzchnia przykrywana jest cienką warstwą miodu i zasklepiana woskiem. W takich warunkach następuje proces fermentacji beztlenowej i dzięki powstającemu kwasowi mlekowemu pierzga ulega zakonserwowaniu. Zmagazynowany w ten sposób pyłek stanowi podstawowe źródło białka dla rozwijającej się rodziny pszczelej.
Ziarna pyłku pochodzące z różnych roślin różnią się pod względem kształtu (kuliste, trójkątne, walcowate, dzwonkowate, kolczaste), masy (od kilkunastu do kilkudziesięciu mikrogramów), wielkości i barwy (od jasno żółtej do czarnej). Odnóże przynoszone do ula składa się zwykle z pyłku roślin jednego gatunku, ale zdarza się, że pszczoły zbierają go z roślin różnych gatunków. Z niektórych roślin pszczoły zbierają wyłącznie pyłek (mak, kukurydza, łubin), są też takie np. trawy z których owady pyłków nie zbierają. Przede wszystkim pyłek kwiatowy stosowany jest w zaburzeniach przemiany lipidowej, chorobach wątroby, schorzeniach gruczołu krokowego, niedokrwistości i chorobach przewodu pokarmowego. Z dobrym skutkiem pyłek kwiatowy zastosowany został w hiperlipidemii i miażdżycy. Korzystne działanie tego produktu odnotowano nawet u pacjentów nie reagujących na leki przeciwmiażdżycowe. Obniża on mianowicie poziom lipidów i cholesterolu w surowicy krwi, a także zmniejsza agregację płytek krwi (działanie przeciwzakrzepowe). Pyłek kwiatowy polecany jest w ostrych i przewlekłych stanach zapalnych wątroby, a także w toksycznych i pourazowych schorzeniach tego narządu. Od dawna znane i cenione jest działanie pyłku kwiatowego w stanach zapalnych gruczołu krokowego. Najlepsze efekty uzyskiwano w niebakteryjnych zapaleniach tego narządu. Klinicyści stwierdzili ponad to, że pyłek kwiatowy usprawnia proces opróżniania pęcherza moczowego i rozkurcza mięśnie gładkie cewki moczowej. Pyłek kwiatowy z dobrymi efektami stosowany jest w leczeniu niedokrwistości z niedoboru żelaza. U chorych stwierdza się szybki wzrost hemoglobiny, liczby czerwonych krwinek i poziomu żelaza.
Na leczenie pyłkiem kwiatowym reagują zarówno dzieci z niedokrwistością pierwotną, jak i dorośli z niedokrwistością wtórną, powstałą m.in. na tle przewlekłych chorób reumatycznych. Badania dowiodły, że pyłek kwiatowy działa skutecznie w chorobie wrzodowej dwunastnicy. Zabliźnianie się wrzodów tego narządu obserwowano już po trzech tygodniach terapii, czyli podobnie jak w przypadku leczenia, toksycznymi nie rzadko, chemioterapełtykami. Zachęcające wyniki uzyskiwano także w trakcie leczenia krwawiących wrzodów dwunastnicy nie nadających się do leczenia operacyjnego. Liczne doniesienia wskazują na możliwość stosowania pyłku kwiatowego w leczeniu chorób nerwowych i psychicznych, w tym choroby alkoholowej .
Cenne właściwości tego produktu stosuje się także w geriatrii. Poprawia on samopoczucie, usuwa stany depresyjne i podwyższa odporność na zakażenia. Stwierdzono ponad to, że u ludzi po 80 - tym roku życia usuwa on z komórek narządów wewnętrznych barwnik zwany lipofuscyną, świadczący o zaawansowanym starzeniu się organizmu.
Kończąc omawiany Propolis i pyłek kwiatowy życzę dobrej lektury i bardzo gorąco pozdrawiam wszystkich Członków PEGAZA z nadzieją, że następne tematy dotyczące mleczka pszczelego i jadu pszczelego będą także mile przez czytelników z PEGAZA życzliwie odbierane.
Prowadząca Klub mgr Zofia Dytko.